Vanuit de organisatie waar ik werk, zaten we in de midden in het gedeelte van Nederland waar COVID-19 het meest actief was. Vanaf dag 1 van de ‘intelligente lockdown’ hebben wij met het gevormde kernteam dagelijks geëvalueerd over de bedrijfsvoering conform het overheidsbeleid. We stuurden telkens bij als de ontwikkelingen daar om vroegen. Door deze manier van werken hebben we er voor kunnen zorgen dat tekorten aan bijvoorbeeld beschermingsmaterialen uitbleven en onze professionals adequate zorg konden verlenen. Ook hebben we creatieve oplossingen bedacht voor de professionals die vanwege de COVID-19 beperkingen geen zorg konden verlenen.
Zij hebben zich elders binnen de organisatie nuttig gemaakt of we hebben hen uitgeleend aan externe partners.

We hebben bewust veel aandacht besteed aan communicatie en transparantie. Er was veel interactie binnen de organisatie zodat we goed van elkaar op de hoogte waren wat er speelde en nodig was maar ook met de familie en bekenden van onze cliënten. Voor ons stond centraal dat we het isolement met z’n allen zo goed mogelijk doorkwamen en dat de menselijke factor hierbij van groot belang was; beeldbellen hebben we actief gefaciliteerd en zodra het overheidsbeleid het toe liet, hebben wij er bezoek weer toegelaten; vanzelfsprekend volgens de veiligheidsnormen. Deze aanpak heeft erg goed gewerkt voor alle betrokkenen.

Een totaal ander beleid is gevoerd door de organisatie waar mijn moeder vlak voor de lockdown naar verhuisde omdat ze intensievere lichamelijke zorg nodig had, geestelijk is ze nog helder. Een week na haar verhuizing liep ze longontsteking op. De organisatie wilde ons geen garantie geven te bellen  als het slechter met haar ging. De enige uitspraak was jullie komen er niet in! Het risico dat we ook niet bij haar mochten als ze terminaal was  uit angst voor besmettingsgevaar was voor ons  een onacceptabele opstelling. Mijn moeder had evengoed met Corona besmet kunnen worden door de zorgverleners. Het is veel mensen overkomen dat ze gestorven zijn zonder hun familie en dierbaren. Gelukkig leeft mijn moeder nog maar is ze sterk achteruit gegaan; zowel fysiek als geestelijk. De combinatie van longontsteking, het uitblijven van bijvoorbeeld fysiotherapie en een onopgemerkte complicaties en een isolement van maandenlang heeft haar tot een kwetsbare en levensmoede vrouw gemaakt. Ze is geknakt in de afgelopen 3 maanden.  Ik vind het onverteerbaar dat we dit met z’n allen hebben laten gebeuren bij de meeste kwetsbare groepen van onze samenleving.

Wat mij betreft heeft de overheid steken laten vallen in het beleid. Na een eerste periode van, begrijpelijke, stevige beperkingen, had er over gegaan dienen te worden naar het gedoseerd teruggeven van verantwoordelijkheid aan partijen zodat het isolement voor veel mensen beperkt had kunnen worden en stopgezette behandelingen van kortere duur waren geweest. Veel mensen staan er naar mijn mening slechter voor dan voor de Corona periode en dit had voorkomen kunnen worden door niet de angst maar het gezond verstand, de kennis van zaken en het vertrouwen te laten regeren.